Barcelona

De dorpjes razen voorbij en het landschap verandert voortdurend. Met een snelheid van gemiddeld 150 kilometer per uur dendert de trein van Alicante naar Barcelona. De luxe trein is een voorbeeld van hoe een trein zou moeten zijn, voldoende beenruimte, heerlijke stoelen en uiteraard de standaard airco. Voordat we op vakantie gingen, hebben we afgesproken een bezoek te brengen aan Barcelona, de meltpot van Europa. Niet omdat iedereen tegenwoordig naar Barcelona gaat en het zo’n mooie culturele stad is, maar omdat mijn neefje helemaal idolaat is van FC Barcelona en omdat mijn broer in Barcelona woont. Aangezien we toch in Spanje op vakantie zijn, is een trip van 600 kilometer een fluitje van een cent.

Je kunt voor de luxe trein geen kaartje aan het loket kopen, je moet hiervoor van tevoren reserveren. Ik laat mijn broer de reservering doen en we vertrekken zowel op de heen- als de terugreis in de vroege morgen. De heenreis hebben we met opzet zo vroeg mogelijk geboekt om iets langer in Barcelona te kunnen zijn en de terugreis hebben we met opzet ook vroeg geboekt, omdat ik het toch wel erg vervelend vind om mijn vrouw en kids zo lang te moeten missen. Daarnaast is je hele dag naar de kloten als je vijf uur lang in de trein moet zitten, dus dan maar zo vroeg mogelijk de trein in.

Aangezien ik niet als een standaard toerist in Barcelona wil rondlopen, besluit in een gewone spijkerbroek aan te trekken en een hemdje met sportschoenen. Hier had ik al snel spijt van, ik voelde het zweet in straaltjes mijn schoenen in lopen toen we aankwamen op het station. Eenmaal in de trein droogde mijn niet-toeristen-outfit weer redelijk op door de heerlijke airco. In de trein hadden we zitplaatsen aan een tafeltje voor vier personen en omdat we met ons drietjes waren, zaten we ongeduldig op onze exotische Spaanse medereizigster te wachten.

In onze fantasie kwam er een vrouw van een jaar of 25 binnenlopen, haar lange, krullende haar dansend om haar hoofd, een zweetdruppel zocht zich een weg over haar gebruinde huid naar beneden om uiteindelijk tussen haar boezem te verdwijnen. Haar niet te korte, maar sexy zomerjurk werd door de airco licht omhoog geblazen en licht blozend nam ze plaats naast mijn neefje. Ze sprak Engels met een zeer opwindend Spaans accent en het gesprek kwam al snel op gang. Waar we heen gingen, waar we vandaan kwamen, enzovoort. Ze bleek over een penthouse te beschikken aan het strand in Barcelona en we konden makkelijk met ons drietjes blijven slapen. Ze woonde samen met een paar vriendinnen en er was plek genoeg voor een groot feest en wie weet wat er allemaal zou volgen. Ik keek mijn zwager onderzoekend aan en we deelden samen een blik, die genoeg zei. Hoe graag we ook aan dit geweldige feest zouden willen deelnemen, dit konden we onze vrouwen niet aandoen. En als we ’s ochtends op zouden staan, zouden we ook meteen de zon boven de zee zien opkomen, daar mijn broer ook aan het strand woont.

Bruut werden we uit onze droom gehaald door de grafstem van een Spaanse bejaarde, die graag op haar plek wilde zitten. Een vrouw met bovengemiddeld gewicht en benedengemiddelde lengte perste zich tussen de tafel en de stoel naar haar plek en plofte in haar stoel. Meteen haalde ze haar telefoon uit haar tas en plugde de earphones in haar oren. In het Catalaans begon ze een gesprek, waar geen eind aan bleek te komen. Ik weet niet waar de door haar gebelde persoon vandaan kwam, maar ik denk niet uit de buurt. Ik wenste, dat ik uit kon leggen, dat iemand aan de andere kant van de wereld je net zo goed kan horen als iemand 50 centimeter  verder op. Dat scheelde mij een boel oorpijn, want de vrouw probeerde de afstand schreeuwend te overbruggen. De vrouw stopte eindelijk met bellen en nam de situatie eens in zich op. Drie buitenlanders aan tafel, een puber met een grote mond, een Spaans-Nederlandse toerist en een kale vent met allemaal tattoos en een outfit, die moet verbergen, dat hij toerist is. Ondanks haar meer dan bescheiden omvang, had de vrouw een blouse aan, waarbij haar decolleté niets te wensen over liet. Ze keek vluchtig mijn kant op en ik dacht even een knipoog te zien, maar een misselijk makend gevoel duwde die gedachte meteen naar de achtergrond. Zo zit je in je fantasie met een Spaanse schone aan je zijde en vijf minuten later knipoogt er een hoogbejaarde vrouw met een snor naar je.

Aan het tafeltje naast ons zat een viertal Spaanse computernerds, waarvan een van de vrouwelijke leden onophoudelijk haar vreselijke stemgeluid liet horen. De hele coupe moest hier van genieten, want van een normaal volume hebben Spanjaarden nog nooit gehoord. Gelukkig verliet deze club wizzkids al na twee uur de trein en keerde de rust terug in de coupe. Ik had deze reis al een keer eerder gemaakt en heb toen genoten van het uitzicht, prachtige landschappen en een heel stuk langs de kust. Deze reis hebben we weinig van het uitzicht genoten, na de twee uur durende conversatie van onze wizzkids, zijn we als een blok in slaap gevallen en we werden pas wakker in Barcelona.

Vanuit de gekoelde trein ineens op een ondergronds perron is echt een klap in je gezicht, een temperatuursverschil van zo’n 20 graden is niet goed voor je gezondheid. Met een voet uit de trein steekt mijn zwager een peuk op en binnen een paar seconden staat de beveiliging naast ons en worden we met harde hand het station uitgegooid, ook op het perron en in de stationshal geldt een rookverbod. Dan kan ons feest beginnen, we zijn aangekomen in de wereldstad en hier hebben we ons maanden op verheugd. De waarheid valt vies tegen, het is 33 graden met een luchtvochtigheid van meer dan 75% en we zweten ons helemaal kapot. Uit alle putten komt een lucht, waarvoor in Nederland de complete ongediertebestrijding zou uitrukken, maar hier is dat heel gewoon.

Mijn broer komt ons halen en het blijkt, dat we onze reis nog een stukje moeten voortzetten, hij woont helemaal aan de andere kant van Barcelona en dat betekent nog eens 40 minuten in de bus. Ook in de bus is standaard airco aanwezig, dus een welkome afwisseling van deze tropische omstandigheden. Eenmaal aangekomen in de wijk Barceloneta zien we weer waarvoor we in deze stad zijn aangekomen, de typisch Spaanse straten en huizen, waar alle was gewoon over de balkonnetjes heen hangt en alles een kleurig karakter geeft. Tijdens mijn vorige reis door Barcelona vond mijn vrouw dit gewoon vies en vroeg zich af waarom deze mensen zo klein behuisd waren en zich geen wasdroger konden veroorloven. Ook alle gebouwen vond ze smerig en het stonk er de hele dag, een zeer reëel beeld van Barcelona, maar volgens de liefhebbers had mijn vrouw trekjes van een cultuurbarbaar. We nemen een tweetal smalle en steile trappen en komen in de keuken van het appartement van mijn broer binnen. Hier zie je aan de binnenkant waarom de mensen hun was over het balkon te drogen hangen, er is gewoon geen ruimte. De koelkast staat in een nisje, de keuken is een kleine twee vierkante meter groot. Meteen naast de keuken staat de was-droog-combinatie, dus hier geen was over het balkon. Door het open raam heb je meteen een adembenemend uitzicht, het strand met palmbomen en de blauwe zee. De woonkamer is knus ingericht en door de openslaande deuren heb je vanaf je luie bank hetzelfde adembenemende uitzicht. De slaapkamer is economisch juist ingedeeld om extra ruimte te creëren, het bed is op een verhoging geplaatst en onder het bed bevindt zich de nodige bergruimte. Doordat het bed op een verhoging staat, kijk je meteen op zee als je ’s morgens je ogen open doet. Kortom, een droomlocatie, waar je met z’n tweetjes heerlijk kunt wonen en waar menig Spanjaard jaloers op is. Er kleeft aan de knusse woonruimte echter een klein nadeel, voor een combinatie van wastafel, douche en wc is slechts anderhalve vierkante meter beschikbaar. Dit betekent om beurten een grote boodschap doen en wachten met douchen tot alle lucht is weggetrokken. De trucs van Harry Houdini zijn kinderspel vergeleken bij het moeten douchen in zo’n ruimte. Eenmaal onder de douche moeten de douchegordijnen in de bak blijven hangen en moeten de gordijnen op elkaar aangesloten blijven. Gebeurt dit niet, dan staat de volgende in een plas water te pissen. Als je eenmaal met de nodige moeite alle uithoeken van je lijf onder het water hebt gekregen, begint het ritueel van inzepen. Om geen brandwonden van heet water te krijgen, is het verstandig de kraan tijdens het inzepen uit te zetten, daar je bij het inzepen van je bovenlichaam met je onderlichaam de kraan meteen op bloedheet duwt. Tijdens het inzepen vraag ik me af of mijn zwager ineens homo is geworden, ik voel toch echt iets langs mijn zeester glijden. Het blijkt het douchegordijn te zijn, dat langzaam door mijn bilnaad glijdt. Al met al een inspannende bezigheid om je lijf schoon te krijgen, zo inspannend, dat na het douchen het zweet alweer met stralen van mijn rug loopt. Ondanks de weinige ruimte zou ik zo mijn twee onder een kap inruilen om hier te mogen wonen.

Zodra we allemaal opgefrist zijn, gaan we de stad om wat te drinken en te eten. Het eerste wat we zien, is het GayCircus. Mijn neefje vraagt zich hardop af, wat dit voor moet stellen, maar slikt de vraag alweer in als hij de affiches ziet. Ieder zijn mening, maar dit is allemaal wel erg expliciet in beeld gebracht. Ondanks de airco gekoelde bussen, stinken de bussen naar bezwete strandgangers en besluiten we voortaan gebruik te maken van de taxi. Dan ruiken we in ieder geval ons eigen lekkere zweet!

Je komt in Barcelona de meest spraakmakende figuren tegen. Mensen zonder vaste woon- en verblijfplaats en ook zonder vaste wasgelegenheid, de stoere beachgirls en boys, halve malloten met zwaar verbrande borsten in beschonken toestand dansend op de boulevard. Kortom, je kijkt je ogen uit. We hebben die avond heerlijk gegeten en zijn na lang natafelen weer teruggekeerd naar het appartement. Daar ontdekten we de keerzijde van wonen aan het strand, een paar –waarschijnlijk illegale- afrikanen vond het nodig om tot zeven uur in de ochtend een concert te geven op hun bongo’s. Daarbij maakten ze ook regelmatig gebruik van hun zeer valse stemmen, wat alles nog ondraaglijker maakte. Voor mij ging dit alles in een roes voorbij, daar ik een paar fantastische oordoppen van mijn broer mocht lenen. Deze waren echter niet bestand tegen het snurken van mijn zwager, die in foetushouding naast me lag te ronken. Het eerste uur gaf ik mijn zwager nog het voordeel van de twijfel aangezien hij aan een slaapapneu lijdt en dus niks aan het snurken kan doen. Maar mij uit mijn slaap houden, is hetzelfde als landverraad en ik kan hier heel slecht tegen. Om zeven uur zat ik op de rand van het bed van het mooie uitzicht te genieten en na een uur was iedereen wakker en werd alleen over het getrommel van de inboorlingen gesproken. Niemand had in dit kleine appartement last gehad van dit enorme gesnurk. Ik trok de conclusie, dat ik dus een paar meter verder zou moeten liggen om een goede nachtrust te krijgen. Aangezien mijn neefje een paar meter verder op de grond lag, besloot ik dat dit mijn slaapplek voor de volgende nacht zou worden. Maar probeer dat maar eens aan een puberende tiener uit te leggen en hij heeft natuurlijk gelijk, waarom het risico lopen op een verstoorde nachtrust door te wisselen van bed. Na lang onderhandelen mocht ik voor € 10,- van bed verwisselen.

Het Barcelona stadion was een beetje als een vrouw zonder billen, er lag geen grasmat in, dus dit gaf niet het idee van een voetbaltempel. Voor € 13,- per persoon mochten we de rondleiding volgen en deze leidde ons langs diverse plekken in het stadion. Voor een jongen, die idolaat is van deze club een hele belevenis, voor een nuchter iemand als ik voelde het als pure geldklopperij en ik voelde me afgezet. Uiteraard zijn de Spanjaarden niet dom en de rondleiding eindigt in de Barcelona shop. Hier keek ik mijn ogen uit, werkelijk alles was er te koop en overal stond het bekende FC Barcelona logo op. Van de opbrengst van deze shop kan Barcelona elk jaar een wereldster kopen, het is een groot mierennest en iedereen gaat met tassen vol naar huis.

Nadat onze twee hoofddoelen voor deze trip vervuld waren, hebben we nog lekker gegeten en na twee dagen hebben we ’s morgens vroeg de trein weer gepakt. Na vijf uur kwamen we weer aan in Alicante, waar we door de gehele familie werden opgehaald alsof we terug kwamen van een wereldreis. Heerlijk als de kids weer aan je benen hangen en zo blij kijken als je weer terug bent. Ook Jo was helemaal happy me weer te zien, dus we kunnen er samen nog een leuke tijd van maken.

Wel weten we nu, dat dit voorlopig de laatste keer Alicante is geweest. We hebben hier de afgelopen vijf jaar heerlijke vakanties gehad en heerlijk kunnen relaxen. Door mijn vliegangst moet ik altijd met de auto en de reis begint een beetje op te breken.
Ondanks de airco’s, die je overal tegenkomt, zoeken we voor volgend jaar een iets koelere vakantiebestemming. Maar voorlopig mogen we hier nog een week genieten voor we weer in ons dagelijkse ritme zitten!