Niemand komt bij mij in aanmerking om twee keer beschreven te worden in een blog, maar soms moet je een uitzondering maken.

In mijn jeugdjaren belde ik vaak aan bij de familie van Rossem met de vraag of 1 van de twee zonen des huizes wilde komen spelen. De oudste zat al vroeg bij de marine en de jongste kon echt overal zijn; op het voetbalveld, op het schoolplein, zwemmen in het kanaal, name it. Zijn vader deed in het weekend steevast open met ontbloot bovenlijf en gaf dan een schreeuw naar boven. Bij geen antwoord, zei hij alleen: ‘Timmetje is er niet jochie’ en vervolgens vloog de deur weer dicht.

Eenmaal in het bezit van mijn roze creditkaart begint de tijd te dringen: het is al begin september, dus de tijd om met mooi weer op de motor te kunnen rijden, wordt met de dag minder. Ik had lang geleden al besloten, dat ik een typische mooi-weer-rijder zou worden. Zodra het bewolkt raakt op een zomerse dag, begin ik het al koud te krijgen, dus met minder dan 15 graden hoef ik niet op de motor te zitten. Aangezien het in dit land tegen de tijd, dat ik ’s morgens naar mijn werk ga nooit boven de 10 graden uitkomt, zou ik eigenlijk de aanschaf van een motor niet eens moeten overwegen. Later besefte ik, dat de gevoelstemperatuur op de motor nog vele graden lager ligt, maar die informatie heb ik nergens spontaan te horen gekregen. Uiteindelijk moest deze jeugddroom in vervulling gaan, dus ik ging mezelf eens fijn oriënteren op de stoere motormarkt.

Om de lokale economie een beetje draaiende te houden, heb ik de afgelopen anderhalf jaar vier motoren, twee helmen, drie motorjassen en drie motorbroeken gekocht. Daarnaast koop ik, volledig onbewust, nog veel meer dingen, die ongebruikt in een lekkere warme kast liggen te wachten totdat ze in een zak mogen en naar een ontwikkelingsland gestuurd kunnen worden. Er lopen in Afrika mensen rond in een gloednieuwe motoroutfit van mij. Ze hebben geen motor, het is er bloedheet, maar ze hebben wel een splinternieuwe leren motorcombi! Wie weet wat voor trend ik daar creëer en zodoende zelfs aan stimulatie van de economie in ontwikkelingslanden doe!

‘Nee, één is meer dan genoeg’ zijn de woorden van Jo, als ik haar peil hoeveel kinderen ze wenst. Voordat we elkaar eeuwige trouw beloven, is het belangrijk te checken hoe het met de kinderwens gesteld is. Stel dat je partner vijf hummels wenst en jij niet, dan weet ik zeker, dat die eeuwige trouw op den duur op de tocht komt te staan. Ik ben een man van principes, dus als we ‘oefenden’ om zwanger te raken, probeerde ik uit alle macht mijn helft van ons toekomstige kind naar binnen te schieten, zodat het meteen raak zou zijn. En na een maand had ik al raak geschoten, Jo was zwanger.

De dorpjes razen voorbij en het landschap verandert voortdurend. Met een snelheid van gemiddeld 150 kilometer per uur dendert de trein van Alicante naar Barcelona. De luxe trein is een voorbeeld van hoe een trein zou moeten zijn, voldoende beenruimte, heerlijke stoelen en uiteraard de standaard airco. Voordat we op vakantie gingen, hebben we afgesproken een bezoek te brengen aan Barcelona, de meltpot van Europa. Niet omdat iedereen tegenwoordig naar Barcelona gaat en het zo’n mooie culturele stad is, maar omdat mijn neefje helemaal idolaat is van FC Barcelona en omdat mijn broer in Barcelona woont. Aangezien we toch in Spanje op vakantie zijn, is een trip van 600 kilometer een fluitje van een cent.