Op zolder

Om de lokale economie een beetje draaiende te houden, heb ik de afgelopen anderhalf jaar vier motoren, twee helmen, drie motorjassen en drie motorbroeken gekocht. Daarnaast koop ik, volledig onbewust, nog veel meer dingen, die ongebruikt in een lekkere warme kast liggen te wachten totdat ze in een zak mogen en naar een ontwikkelingsland gestuurd kunnen worden. Er lopen in Afrika mensen rond in een gloednieuwe motoroutfit van mij. Ze hebben geen motor, het is er bloedheet, maar ze hebben wel een splinternieuwe leren motorcombi! Wie weet wat voor trend ik daar creëer en zodoende zelfs aan stimulatie van de economie in ontwikkelingslanden doe!

Door mijn midlife crisis heb ik nu zo’n beetje alle motorsoorten geprobeerd, maar niks deed me jonger voelen dan ik daadwerkelijk ben. De naked was leuk, maar bij een lekkere snelheid werd mijn helm van mijn hoofd geblazen en had ik elke dag een stijve nek van het voorover hangen in de wind. Wellicht dat een grijze Tuono minder windgevoelig was dan een rode, dus ik mijn eerste motor ingeruild voor een grijs exemplaar om dat aan den lijve te ondervinden. Ondanks alle goedbedoelde waarschuwingen van de dealer toch mijn zin doorgedreven, ze weten daar tenslotte ook niet alles. Wat bleek, grijs is niet sneller dan rood maar heeft wel meer kans om om te vallen.

Ook in de winterperiode wilde ik een bikkel zijn en gewoon doorrijden op de motor, al die mensen in hun koekblik waren watjes. Dat het ongeveer zestien weken zou gaan sneeuwen, kon zelfs ik niet voorspellen. Ik had mezelf voor de winter een chopper aangeschaft, aangezien ik niet wilde, dat mijn Italiaanse raspaardje last kreeg van de kou en aangetast zou worden door die vervelende pekel. De chopper was helemaal opgeknapt en door mij voorzien van een nieuwe bijna niet van echt te onderscheiden Picasso laklaag.

Na twee keer op en neer gereden te hebben naar Markelo, kreeg ik last van afstervende vingers en had ik een halve dag nodig om weer een beetje warm te worden. De chopper zat ook voor geen meter, dus na een kleine 150 kilometer heb ik deze weer de deur uitgedaan.

Sommige mensen, vooral diegene met genoeg cash, ruilen hun auto in als de asbak vol zit. Aangezien ik al anderhalf jaar niet meer rook en er geen asbak op de motor zit, kan ik wachten tot ik een ons weeg voordat ik mijn motor weer eens in kan ruilen. Door een sluw plan, liet in mijn motor de nodige schade oplopen en had ik weer een reden om een andere aan te schaffen. Ditmaal moest het maar eens een supersport worden. Een mooie GSX R 1000 met 160pk op de krukas (ik lul al aardig wat motorjargon….) of was het nu op het achterwiel, zou mijn volgende passie worden.

Onder mijn grijze Aprilia had ik mezelf net weer een paar nieuwe banden laten aansmeren, want daar kreeg je een dagje circuitrijden bij kado! Altijd een goede reden om deze te kopen, op mijn andere banden had ik tenslotte al 1500 kilometer gereden. De nieuwe banden werden overgezet op de Suzuki en ik had een week de tijd om te wennen aan een heel andere motor voordat ik mijn leven zou wagen op het circuit.

Slapeloze nachten, alsof ik mijn schoen voor Sinterklaas mocht zetten! Gelukkig had ik professioneel gezelschap om me heen, dus dat stelde me enigszins gerust. Een tweeling met de nodige kilometers onder de kont en de eigenaar van de plaatselijke motortoko moesten me op mijn gemak stellen en laten zien, dat het allemaal wel meeviel en dat het juist een ontspannende, leuke dag moest worden. De heenreis leek wel een schoolreisje, we zongen alle liedjes op de radio mee en hoe dichter we bij het circuit kwamen hoe meer de zenuwen opspeelden.

Als eerste was er een lunch gepland, maar probeer maar eens iets te eten als je voedsel er via de onderkant meteen weer uit wil! Als echte sportmannen aten we een koolhydraten rijke maaltijd en daarna was het aftellen geblazen. Alle rijders werden ingedeeld in drie groepen: ‘de snelle boys en girls, ‘de gevorderden’ en de ‘watjes en jochies’. Uiteraard zat ik in de eerste uuhhh laatste groep, samen met D. De tweeling mocht bij de gevorderden, aangezien ze al vaker een circuit bezocht hadden.

Om goed voor de dag te komen, hadden we onszelf de modernste pakken aangemeten, dus aan de spullen zou het niet liggen. Als twee echte leernichten hielpen we elkaars pak in te snoeren, zodat er nog net genoeg ruimte was om een beetje adem te halen. Een snelle, ervaren coureur zou ons voorrijden, zodat we de ideale lijnen op het circuit letterlijk onder de knie zouden krijgen. Toen het eenmaal zover was, voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen, maar er was geen ontkomen meer aan, we reden het circuit op. Terwijl D. en ik ons het snot voor de ogen reden, zag ik onze voorrijder constant achterstevoren op zijn motor zitten om ons aanwijzingen te geven, erg frustrerend! Maar na een paar rondjes hadden we de smaak te pakken en kon de motor steeds platter door de bochten.

Na de eerste sessie bleek de ene helft van de tweeling het prettig te vinden om zijn eigen motor op volle snelheid even te verlaten en vanaf de bovenkant te bekijken, wat tot gevolg had, dat zijn motor zijn eigen koers koos en total loss de bus in kon. Met een beurze schouder en een drie keer zo dikke knie werd de dokter bezocht en op het eerste gezicht leek de schade mee te vallen. De andere helft van de tweeling wilde niet achterblijven en gleed in de tweede sessie onderuit, waardoor ook zijn motor volledig naar de kloten de bus in kon.

Drie keer schijnt scheepsrecht te zijn en aangezien ik niet op m’n bek wilde gaan en last van vermoeidheid en zere spieren begon te krijgen, besloot ik na de tweede sessie een punt achter het circuitrijden te zetten. Ik vond het een fantastische ervaring en had het voor geen goud willen missen! Ik heel, mijn motor nog heel, midlife crisis even in Nederland gelaten, dus wat wil ik nog meer?

Op de terugweg hadden we de mooiste en wildste verhalen en hadden we het idee, dat we best snel waren gegaan en dat de beginnersgroep wellicht iets te min was voor ons.

Een beetje coureur rijdt 1 minuut 36 over een rondje op Zolder. Bij mij thuis op zolder zal ik dat waarschijnlijk ook halen. Vandaag even de rondetijd bekeken op de gemaakte filmpjes en ik ben bang, dat wij nog erg lang in training moeten: ik kom uit op 3 minuut 36……