Een motor kopen

Eenmaal in het bezit van mijn roze creditkaart begint de tijd te dringen: het is al begin september, dus de tijd om met mooi weer op de motor te kunnen rijden, wordt met de dag minder. Ik had lang geleden al besloten, dat ik een typische mooi-weer-rijder zou worden. Zodra het bewolkt raakt op een zomerse dag, begin ik het al koud te krijgen, dus met minder dan 15 graden hoef ik niet op de motor te zitten. Aangezien het in dit land tegen de tijd, dat ik ’s morgens naar mijn werk ga nooit boven de 10 graden uitkomt, zou ik eigenlijk de aanschaf van een motor niet eens moeten overwegen. Later besefte ik, dat de gevoelstemperatuur op de motor nog vele graden lager ligt, maar die informatie heb ik nergens spontaan te horen gekregen. Uiteindelijk moest deze jeugddroom in vervulling gaan, dus ik ging mezelf eens fijn oriënteren op de stoere motormarkt.

Net als bijvoorbeeld bij het zetten van een tattoo moet ik altijd de eerste stap zetten en de letterlijke stap over de drempel is voor mij altijd de moeilijkste. Jammer, dat je niet gewoon op Internet een paar motoren kunt uitzoeken en dat deze op een afgesproken datum gewoon bij je voor de deur worden afgeleverd! Ik vind het niet fijn om een winkel of zaak binnen te stappen en daar domme vragen te stellen omdat ik me niet diep genoeg in het onderwerp heb ingeleefd of verdiept. Ondertussen heb ik wel geleerd, dat domme vragen niet bestaan, maar domme antwoorden des te meer. Ik moet mezelf gelijk ergens op mijn gemak voelen en een klik met de betreffende medewerker hebben, anders zoek ik gewoon een andere zaak uit. Het is voor mij een kwestie van gunnen, niet de laagste prijs is het belangrijkste, maar een klik en bijvoorbeeld een goed advies. Ondertussen kom ik al jaren bij dezelfde tattoo-artiest en weten zelfs de kids waar ik heen ga als ik zeg, dat ik naar Thomas ga. Zoiets zocht ik dus ook op motorgebied, aangezien ik een vaag voorgevoel had, dat het niet bij een eenmalig bezoekje zou blijven, gezien mijn beperkte technische kennis van alle gemotoriseerde voertuigen.

Via motorbladen, die trouwens een vermogen kosten, omdat blijkbaar geen hond ze leest en dus de kleine oplage extra duur wordt, probeerde ik een beeld te krijgen van alle verschillende uitvoeringen van motoren. Eén ding was me van kleins af aan al duidelijk, ik wilde geen racemonster. Statistisch gezien was de kans om het eerste vriendje van een van mijn dochters de deur uit te schoppen nihil, aangezien ik tegen die tijd al 6 feet under zou liggen. Ik zag mezelf al onder een vangrail liggen of om een boom gekruld hangen met mijn motor onherkenbaar in de kreukels. Daarnaast blijken alle motorsoorten ook leeftijdsgebonden te zijn, iets waar ik later pas achter kwam. De scheurijzers waren zeker niet voor mijn leeftijd, maar meer voor de jeugdigen onder ons. Een bestempeling, die ik mezelf met veertig graag zou willen geven, maar echt niet meer waar kan maken. De zogenaamde tourmotoren bestempelde ik zelf al als ‘ouwe lullenwerk’ (sorry John) of voor mensen, die inderdaad veel lange tourtochten maken, iets waar ik me geen beeld bij kon vormen. Aangezien ik al zeer weinig vrienden heb (hoe zou dat toch komen), wordt de kans op een vriend met een motor wel erg klein. Een tourtocht van een dag in mijn uppie is voor mij een onaantrekkelijke optie. Ik zie het al voor me, een mooie zomerse dag, alle terrasjes vol en steeds grote groepen motoren, die voorbij trekken. Ik hoor de ooh’s en aaah’s al van de mensen op de terrassen: ‘zeg Bert, zou die man afgehaakt zijn bij de groep of gewoon helemaal alleen, zonder vrienden, een tochtje aan het maken zijn’? Daarnaast vind ik een tourmotor lelijk om te zien en te log en te groot, maar dat is mijn persoonlijke smaak en die verschilt gelukkig nogal eens van anderen. Ook aansluiting zoeken bij een motorclub geniet niet mijn voorkeur. Een tourtocht van een dag met 20 motoren terwijl je elkaar niet eens kunt verstaan en alleen tijdens een tussenstop even kan kletsen, dacht het niet. Ondanks dat de echte motorkenner nu zal steigeren, gaan we voor het gemak even uit van het feit, dat er twee soorten motoren overblijven: de chopper en de naked bike.

Vanaf mijn tiende (inmiddels dus alweer dik vijfenveertig jaar geleden) zag ik mij in een smetteloos wit hemdje, een versleten spijkerbroek, een stoere retro-helm met bijpassende spiegelende zonnebril en wapperende haren zitten op een glimmende chopper. De werkelijkheid doet soms zeer, noodgedwongen ben ik overgestapt op het beeld van een ‘drie-seizoenen’ motorjack met extra bodywarmer, temperfoam rugpadding, mesh ventilatie en hoogwaardig Hydratex membraam, een extra gevoerde winterbroek en een veilige integraalhelm. De wapperende haren zijn ingeruild voor een tondeusecoupe en een smetteloos wit hemdje zou me nu de uitstraling van een bouwvakker met overgewicht geven. Ach ja, zolang die droom maar in vervulling zou gaan. Ik had de financiële middelen voor een echte Harley niet voorhanden en misschien is het maar goed ook, dat ik nooit op zo’n fiets zal rijden, het schijnt toch meer met concessies doen te maken te hebben dan met echt motorrijden. Ach ja, iedereen zijn hobby en alle respect voor de ‘die hard’ mannen en vrouwen, die zich op deze stalen ros voortbewegen. Door vooraf een schifting te maken, zou het tijdens mijn bezoek aan een motorzaak voor de medewerker in ieder geval een stuk makkelijker worden om mij een motor te verkopen. Maar dan doemt de vraag op naar welke motorzaken ik in vredesnaam moet gaan. Op de rijschool wordt er duidelijk promotie gemaakt voor een plaatselijke motorzaak, maar dat is natuurlijk niet helemaal objectief. Via diverse medecursisten krijg ik allerlei adressen door, de een nog loucher dan de ander. Als ik niet oppas wordt me door een stel draaideurcriminelen binnen de kortste keren mijn rekening geplunderd en eindig ik met een in elkaar gelaste motor met drie serienummers.

Toen het nog niet zo druk was op de zaak, haalde ik ‘s middags wel eens de kids op van school en kon ik me kostelijk vermaken met het luisteren naar alle roddels en lul-verhalen van alle wachtende moeders en een enkele vader. Aangezien ik niet houd van al die onzin-verhalen (ik plaats ze wel op mijn Hyves) bleef ik altijd op een afstandje staan om nergens in betrokken te raken en vooral mijn mening niet te hoeven geven. Die mening zou er overigens toch niet toe doen, want de meeste mama’s kakelen als een kip zonder kop en ik verbaasde me wel eens over het feit, dat ze het in een groepje samengeschoolde moeders nog wel allemaal over hetzelfde onderwerp hadden. In het ene groepje ging de ene moeder over de tong en in het andere groepje de andere, als ze dit van elkaar zouden weten, breekt er een compleet gevecht uit op het schoolplein, met haren trekkende mama’s! Meestal krijg ik tijdens het wachten nog wel een zakelijk belletje en kan ik me met meer alledaagse zaken bezig houden en zodoende de boel observeren. Tijdens dit observeren valt me op, dat het grootste deel van de moeders eigenlijk qua uiterlijk onopvallend aanwezig is. De een heeft de krullers nog in het haar en is waarschijnlijk vergeten, dat haar kind nog op school zit. De ander heeft een versleten joggingpak aan, wat misschien de indruk moet wekken, dat ze naar de sportschool is geweest, wat weer ontkracht wordt door een brandende peuk in haar hoofd en haar met de slaapkruinen er nog op. Niet dat ik er als veertiger nu uitzie als een jonge God of dat ik maar in de verste verte het idee heb, dat ik aantrekkelijk zou zijn voor de andere sekse (blijkbaar wel voor een groot deel, dat houdt van dezelfde sekse, maar dat is weer een heel ander verhaal), maar er zijn maar verdacht weinig moeders, die mijn aandacht vast kunnen houden of ook maar enigszins aan mijn criteria van aantrekkelijk voldoen. Toch zullen er zat kerels zijn, die er anders over denken; hun vrouwen komen tenslotte hun kids ophalen, dus er moet ergens op de wereld een zielig hoopje man rondlopen, die het de moeite waard vond om 1 of misschien wel meerdere van deze moeders even aan te drukken en te bezwangeren. Gezien alle roddels, die ik opvang, sta ik er niet van te kijken als sommige vaders niet de vaders van hun eigen gewaande kids zijn en gezien het niveau van de roddels twijfel ik ook wel eens of sommige moeders de echte moeder van hun kind wel zijn. Als na het uitkomen van deze blog het aantal van mijn vrienden drastisch daalt, zullen dat ongetwijfeld bevriende moeders zijn.

Gelukkig zijn er ook hier uitzonderingen op de regel. Gewoonlijk is het erg saai op het schoolplein, maar als een van deze uitzonderingen het schoolplein op komt lopen, brengt dat wat meer vrolijkheid met zich en gebeurt er tenminste iets. Het lijkt soms wel een film in slow motion; dansend haar en/of benen waar geen eind aan lijkt te komen, wachtende vaders, die hun nek verdraaien van het nakijken en alle samengeschoolde roddelmama’s, die een jaloerse blik werpen, omdat ze weten, dat zo’n uitzondering al hun zielige kerels met gemak om haar vinger windt. Over uitzonderingen gesproken, dit brengt me op de moeder van een vriendinnetje van de kinderen, laten we haar Marianne noemen, die samen met haar wederhelft een plaatselijke motorzaak bestiert. We kwamen over de aanschaf van een motor in gesprek aangezien zij op hetzelfde moment als ik zou gaan lessen, omdat het toch wel makkelijk is als je een motorrijbewijs hebt als je een motorzaak hebt (we zijn inmiddels 7 maanden verder en ze moet nog beginnen). Na dit gesprek beloofde ik haar een motor bij hun in de zaak te kopen als ik geslaagd was voor mijn rijbewijs. Aan een uitzondering beloof je nu eenmaal iets sneller dan aan een schoolpleinmoeder. Ik wilde mijn belofte ook graag nakomen, dus ik de stoute schoenen aangetrokken en maar eens op weg gegaan naar de plaatselijke motorzaak om te kijken wat daar zoal aangeboden werd en om te kijken of ik het de wederhelft van de uitzondering ook gunde om mij een motor te verkopen. De meeste leuke vrouwen hebben eikels van kerels (ik ben zelf het levende voorbeeld van deze stelling), dus wellicht kreeg ik spijt van mijn belofte.

Uiteraard had ik van tevoren mijn huiswerk een beetje gedaan en had ik de website van deze zaak bezocht om te kijken welke motoren er allemaal te koop stonden. Ook was ik al eerder anoniem in de zaak geweest om een helm, een jas en handschoenen aan te schaffen. Een beetje sfeer proeven en kijken hoe klantvriendelijk alles eraan toeging. Mijn oog was gevallen op een aantal choppers en ook Jo had haar mening al gegeven over de aan te schaffen fiets. Eenmaal in de showroom kon ik mijn ogen pas echt goed de kost geven, wat een prachtige fietsen stonden daar opgesteld. De eigenaar van de zaak, laten we hem voor het gemak Dries noemen, kwam op me afstappen en herkende me meteen als een van die sullige vaders van het schoolplein. Dit schepte meteen een band en eigenlijk viel me niets bijzonders op, waardoor ik hier geen motor aan zou moeten schaffen. Ik moest alleen mijn in jaren zorgvuldig opgebouwde Deventerse dialect weer inwisselen voor een westers taaltje, aangezien hij geen hol begrijpt van mooi plat Deventers. De volgende dag zou het mooi weer worden en ik stond tegen openingstijd al op de stoep om proefritjes te gaan maken. Dries had een viertal choppers klaar gezet en ik mocht zelf kiezen waar ik op zou beginnen. Als verkoopstunt stonden er een paar schaars geklede dames bij de motoren te paraderen, zodat het route66 gevoel compleet werd. Ik had besloten gewoon het rijtje af te gaan en mijn gevoel te laten bepalen, welke ik uiteindelijk zou kopen. Eenmaal op de motor begin je toch een beetje de zenuwen te voelen; je hebt net je rijbewijs en stel je voor dat je zo’n machine al op de eerste 100 meter in de puin rijdt! Ik reed eerst een klein stukje een bekende weg, waarvan ik wist waar de bochten zaten en ik niet voor verrassingen kwam te staan. Na een paar honderd meter had ik pas in de gaten, dat een van de promo-dames, slechts gekleed in bikini en helm, nog achterop de motor zat. Ter plekke heb ik deze onnodige ballast van mijn motor gegooid en ben verder gereden. Overal getoeter van voorbijgangers, mensen schreeuwen, dat ik zo’n mooie vrouw in bikini toch niet zomaar in de greppel gooi, pfff ik ben aan het proefrijden, lazer op! Toen de bekende bochten goed gingen, ben ik meteen van de bekende weg af gegaan en nam ik de landweggetjes tussen de weilanden door. Hier zitten aardig wat bochten in, dus je voelt meteen wat de motor wel en niet kan. Ik verveelde me een ongeluk op deze motor, want er viel niet normaal mee te sturen, je kon de motor alleen verplaatsen door je eigen gewicht van de ene naar de andere kant te gooien. Uiteraard had ik ook weinig bekijks, van de blik van de koeien en paarden kon ik niet afleiden of ik er cool uitzag. Een lekkere boerin reed met haar tractor de hooiberg in toen ik iets te hard door de bocht kwam vliegen, maar dat kwam meer van de schrik dan van mijn uitstraling. Op de zaak even de motor geshowd en uiteraard zijn de meningen verdeeld. De een geilt op het glimmende chroom en de ander vindt het een ouwe-lullen-motor. Ik vind hem nog steeds erg stoer, maar echt spannend om te berijden, kan ik het niet vinden. Eenmaal terug bij het motorcentrum stonden daar nog een drietal glimmende fietsen op me te wachten. Ook zag ik, dat er inmiddels een motor bijgeplaatst was, die er ’s morgens nog niet stond. Deze viel een beetje uit de toon bij die mooie glimmende choppers. Hij viel sowieso uit de toon, aangezien ik hem in geen enkele categorie kon plaatsen, het was geen racemonster, maar ook geen tourmotor. Dries vroeg mij mijn rit in een paar steekwoorden te omschrijven en ik antwoordde ‘saai, makkelijk, pijn in mijn rug’. Resoluut werden alle overige choppers aan de kant geschoven en bleef alleen het uit de toon vallende exemplaar staan. Volgens Dries zou dit beter bij me passen, ik als reclameman moest niet op een chopper naar klanten, etc, etc. Aangezien ik altijd erg gevoelig ben voor onzin-argumenten, hoorde ik zijn verhaal met belangstelling aan. Natuurlijk had hij gelijk, ik ben nog geen ouwe lul, ik ben sportief en trendy. Ik ben pas veertig, ik kijk veel sport op TV, sta wel eens langs de lijn bij een voetbalwedstrijd van mijn neefje en koop vaker kleding dan de gemiddelde vrouw!

Hier moest ik maar eens 10 minuten op gaan rijden en kijken of ik het wat vond, met de waarschuwing, dat dit heel anders zou worden dan de chopper! Dit exemplaar was een tweecilinder met heel veel koppel in de lage toeren (of zoiets in ieder geval), dus dat was niet wat ik gewend was. Ik was overigens niks gewend, behalve de lesmotor en een ritje op een chopper. Toen ik op de motor ging zitten, had ik al meteen het gevoel te zitten zoals ik zou moeten en willen zitten. Rijden ging geweldig, hier kon je tenminste mee sturen en ik kon lekker over de auto’s heenkijken. Onder motorrijders trok deze motor duidelijk meer aandacht dan de dertien in een dozijn chopper. Na 10 minuten had ik wel het gevoel, dat dit iets voor me zou kunnen zijn. Dries had nog iets nodig uit Apeldoorn, dus werd ik als slaaf ingeschakeld om dit op deze motor op te halen. Voor een verkeerslicht in Apeldoorn stopt er een oude Honda SS50 naast me, dit brengt jeugdsentiment naar boven, ook ik scheurde op deze brommer rond in mijn jonge jaren. Vol bewondering keek de puber naar ‘mijn’ motor, hij begon aan zijn eigen gashendel te jengelen en wilde graag een wedstrijdje met me houden. Toen het verkeerslicht op groen sprong, ging hij er als een speer vandoor, dit mede doordat ik geen gas gaf. Van verbazing draaide hij na 50 meter zijn hoofd om, om te kijken waar ik bleef. Ik stond nog steeds voor het verkeerslicht en gaf een poepie gas, binnen een tel was ik hem 50 meter voorbij en zag ik hem plat op z’n brommer liggen om me weer in te halen. Dit was natuurlijk een oneerlijke strijd, maar wel leuk om even mee te maken. Ik had wel meteen een beetje een indruk van de krachten van dit machtige beest. Uiteindelijk ben ik door een combinatie van gevoel voor deze fiets, het uiterlijk, de zit en het rijgedrag van deze fiets en de overtuigende woorden van onze westerse verkoper over de streep getrokken en heb deze motor aangeschaft. In de praktijk ben ik er erg blij mee, er zit alleen zo ontzettend veel power in die machine, iets waar ik voorzichtig om mee moet gaan. Plat door de bochten kan mijn lichaam toch niet aan, maar op lange rechten stukken het gas een beetje open, is erg gaaf. De eerste bekeuring is dan ook al binnen, een lekker bedrag van 204 euro.

Vorige week heb ik eens bij Dries geïnformeerd of ik mijn motor alsnog kon inruilen voor een chopper, ik blijf het zulke mooie motoren vinden, de pijn in de rug moet ik dan maar op de koop toe nemen. Niet dat ik hem meteen wil inruilen, ik ben helemaal happy met mijn Aprilia, maar ik wilde even weten hoe lang ik nog op mijn huidige fiets kan rijden zonder dat hij enorm in waarde daalt. Zoals een goed verkoper dat doet, werd ik voor gek verklaard en werd mijn plan met de grond gelijk gemaakt, iets wat Jo ook al had gedaan. Aankomende zomer mag ik als compensatie voor mijn midlifecrisis weer proefritjes maken op een chopper; zo word ik er ook weer aan herinnerd waarom ik geen chopper heb gekocht!

Na de Aprilia kwam er nog een Aprilia, toen een Suzuki GSXR 1000, een BMW R1150GS, een Triumph Speed Tripple, een Kawasaki Vulcan 1500, een Kawasaki Versys 650 die meer dienst deed als handige tuinstoelkussen standplaats.

PS: Alle namen zijn veranderd ivm de privacy van sommige personen. Herkenning van personen of gebeurtenissen zijn voor eigen rekening en berusten op puur toeval. Ook zijn, zoals bekenden van mij gewend zijn, sommige gebeurtenissen of gedachten overdreven, verzonnen of verdraaid. Maar sommige schoolpleinmoeders zijn echt saai! Of overdrijf ik nu weer?