In mijn jeugdjaren belde ik vaak aan bij de familie van Rossem met de vraag of 1 van de twee zonen des huizes wilde komen spelen. De oudste zat al vroeg bij de marine en de jongste kon echt overal zijn; op het voetbalveld, op het schoolplein, zwemmen in het kanaal, name it. Zijn vader deed in het weekend steevast open met ontbloot bovenlijf en gaf dan een schreeuw naar boven. Bij geen antwoord, zei hij alleen: ‘Timmetje is er niet jochie’ en vervolgens vloog de deur weer dicht.
Met jou kon je altijd het onverwachte verwachten en was het altijd lachen, gieren, brullen. Tot ’s avonds laat waren we elke dag op het schoolplein om onze voetbalkunsten aan elkaar te tonen. Allemaal schoten we behalve op doel ook menig raam aan diggelen en als het weer eens zo ver was, rende iedereen als een gek naar huis, behalve Tim, die bleef gewoon een praatje maken met een kwade leraar en speelde de onschuld zelf. Ook je bril heeft er meerdere keren aan moeten geloven; vanuit een halve omhaal de bal precies goed raken, maar vergeten dat er een houten paal staat, die de bal met een smak terug in je gezicht kwakte, waardoor je weer met plakkende isolatiefolie of pleisters je bril aan elkaar moest plakken.
Als Robin door een grote groep Antilianen in elkaar wordt geslagen, ben jij de enige, die helpt en van je afmept. Met vier man op je nek ben je nog niet te verslaan en behoed je je vriend voor erger.
Als mijn vader zijn bril eens kwijt is en zich ineens herinnert, dat hij deze op het dak van de auto heeft laten liggen, weet je ineens niet hoe snel je naar huis moet. Wat blijkt, jij hebt de bril gevonden en dacht dat deze van ‘mongolen-Jopie’ moest zijn geweest, gezien de vorm van het montuur. Dit montuur wordt in een ogenblik veranderd in oud staal en de bril eindigt in de sloot.
Als je broer besluit te gaan kickboksen, kun je niet achterblijven en besluit je, na een grondige verbouwing van de woonkamer, dat de gevechtsring klaar is. Aangezien er maar 1 paar handschoenen is, neem ik de rechter en geef jou de linker voor je zwakke hand. Na vele plaagstootjes van mijn kant, haal je in een keer ongenadig uit en zie ik alleen nog een rode handschoen tegen de zijkant van mijn hoofd dreunen en dan gaat het licht uit….
We groeien op en krijgen allebei een vrouw en twee kids, waar je apetrots op bent. In het begin hebben we veel contact en spreken we regelmatig af, je staat zelfs doordeweeks wel eens plotseling op de stoep in Deventer om een bakkie te doen. Door drukte en omstandigheden verwatert ons contact de laatste tijd een beetje, maar een reünie met de boys vorig jaar deed alles vergeten en alles was weer als vanouds. Na die reünie hebben we weer geprobeerd om tot een afspraak te komen, maar steeds was er iets; of jij moest de slaapkamer van Nina behangen of ik was weer te druk met werk.
Voor het feestje van Sas haar veertigste verjaardag, waar we helaas niet bij konden zijn, stuur ik een mailtje om eindelijk weer eens bij elkaar te komen en weer eens gezellig te ouwehoeren. Helaas, er zal geen antwoord meer van je komen en onze kans op een afspraak is definitief voorbij. Na het bericht van vanmorgen ben ik verdoofd en weet het even niet meer. Het galmt alleen nog maar door mijn hoofd: ‘Timmetje is er niet meer jochie…….’
Rust zacht, bedankt voor dik dertig jaar vriendschap en ik zal je nooit vergeten!
Reactie plaatsen
Reacties